To druga część Skrzyni skarbów. Podobnie jak w części pierwszej pozwolę sobie zacząć od przysłowia: Nie zasypuj gruszek w popiele. Oczywiście chodzi o to, żeby nie używać komputera w zapylonym pomieszczeniu. A wspominam o tym dlatego, że gra którą chciałem dzisiaj zaprezentować, ma co nieco z zapyleniem wspólnego.
Nie od razu Kraków zbudowano. Tak mówi popularne polskie przysłowie, nad którym pewnie nikt za specjalnie się nie zastanawia. Chodzi w nim o to, że zanim zostaniesz programistą - takim profesjonalny, co dostaje za to pieniądze i narzeka na swoją pracę, pomimo że nie ma dobrego powodu - to wcześniej zdobywasz umiejętności, wiedzę i doświadczenie jako pasjonat, uczeń, student, kursant.
Moja ściśle tajna i coraz dłuższa lista tematów do poruszenia na blogu zawiera między innymi punkt „o tym, że każdy może zostać programistą, ale nie każdy powinien". Zanim publicznie powiem kontrowersyjne „każdy", chciałbym opowiedzieć o tym, że jednak nie każdy.
Do napisania tego tekstu przygotowywałem się od dłuższego czasu. Bardzo często ktoś totalnie niezwiązany z branżą IT pyta mnie, na czym właściwie polega moja praca i to całe programowanie. O pracy, czyli o tym jak przesiaduję przy komputerze i w zasadzie nie wiadomo co robię, chciałbym napisać jeden z moich kolejnych tekstów. Dziś skupię się na podstawach podstaw, czyli jak rozmawiać z Panem Komputerem.