Moja pierwsza praca zaczęła się od praktyk, których odbycie było wymagane na studiach. Oznacza to ni mniej ni więcej tylko tyle, że przez miesiąc pracowałem za darmo, z pełnym zaangażowaniem i na pełnych obrotach, a do tego jeszcze byłem wdzięczny, że mogę.
Zapewne znacie historie ludzi, którzy wybrali swój zawód lub nawet kompletną ścieżkę kariery w wyniku przypadku. Ja zdecydowanie nie mogę tego o sobie powiedzieć. Podjarałem się programowaniem już w liceum. Wybór kierunku studiów, a następnie ich specjalności był tylko konsekwencją moich ówczesnych zainteresowań.
Nie wiem jak to się stało. Pierwszy raz przyśnił mi się komputer jak miałem nie więcej niż 5 lat. Jest to o tyle dziwne, że wtedy nie wiedziałem jak wygląda komputer, ale najwyraźniej samo słowo już znałem. W moim śnie było to nieduże urządzenie, przypominające trochę współczesny tablet.
Dawno, dawno temu, w odległej krainie, była firma. A w tej firmie był Król, a wraz z Królem jego niezwykle łasi na prowizję handlowcy. Wielką ambicją Króla było bycie byczym biznesmenem. Wiele on wagi przykładał do obserwacji słupków targowych i wyciągów ze skarbca bankowego.
Zaryzykuję tezę, że punkt widzenia programisty jest wprost proporcjonalny do jego doświadczenia i odwrotnie proporcjonalny do jego przekonania o swojej absolutnej doskonałości. Moje poczucie absolutnej doskonałości odeszło już gdzieś hen hen daleko, czasem wydaje mi się nawet, że nigdy go nie było.